PODCAST'S EDITORIAL: Γ' ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ: 48 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ

 Κυριακή 24 Ιουλίου 2022, Ημέρα Αποκατάστασης της Δημοκρατίας

 Το σημερινό editorial είναι αφιερωμένο στον Αποστόλη Λάλο, συμφοιτητή μου στο Τμήμα Επικοινωνίας και ΜΜΕ του ΕΚΠΑ και ιδρυτή του αστυνομικού "Headhunter Reports" και της λογοτεχνικής "Ερήμου Όαση". Υπόσχομαι να σταματήσω τις αφιερώσεις, ηρεμήστε! :-)

 Η χρονομηχανή μου βρίσκεται στις 23 Ιουλίου 1974, οχτώ ημέρες μετά το πραξικόπημα εναντίον της δημοκρατικά εκλεγμένης κυβέρνησης της Κύπρου, υποκινούμενο από την δικτατορία Ιωαννίδη στας Αθήνας. Η Τουρκία ήδη από τις 15 Ιουλίου διαθέτει κατοχικό στρατό στα βόρεια του νησιού, ισχυριζόμενη ότι εφαρμόζει διάταξη της Συνθήκης Ζυρίχης-Λονδίνου, υπογραφείσας το 1959. Και όλα αυτά στα πλαίσια του "Αττίλα Ι". 

 Την ίδια ώρα στην Ελλάδα, οι αλυσιδωτές αντιδράσεις οδηγούν στην απόφαση του στρατιωτικού καθεστώτος εκείνη τη μέρα (23 Ιουλίου) να παραδώσουν την εξουσία πίσω σε πολιτική κυβέρνηση. Αποφασίζουν να τοποθετήσουν Πρωθυπουργό τον Παναγιώτη Κανελλόπουλο, ωστόσο τα σχέδια αλλάζουν άρδην καθώς έρχεται στο μυαλό πολλών στελεχών της εποχής το όνομα του Κωνσταντίνου Καραμανλή.  Προς τα ξημερώματα της 24ης Ιουλίου, εν τέλει, φτάνει στο Παρίσι και ορκίζεται Πρωθυπουργός μιας Κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας, αφού λαμβάνει εξηγήσεις για τα γεγονότα στην Κύπρο από τον Φαίδωνα Γκιζίκη, "Πρόεδρο" της χουντικής "Δημοκρατίας".

 Οι πρώτες εκλογές γίνονται στην επέτειο του Πολυτεχνείου (17/11/1974) με μια πρωτοφανή νίκη της νεότευκτης Νέας Δημοκρατίας. Η αβασίλευτη δημοκρατία θα υιοθετηθεί στις 8 Δεκεμβρίου 1974, σε ένα πανηγυρικό δημοψήφισμα. Έως τον Ιούνιο του 1975, οπότε και εγκρίνεται το πρώτο μεταπολιτευτικό Σύνταγμα, υιοθετείται προσωρινά με διαφοροποιήσεις το Βασιλικό Σύνταγμα του 1952. 

 48 χρόνια μετά, βρισκόμαστε σε επικίνδυνες πολιτικά ατραπούς. Και ενώ έχουν προηγηθεί η αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης, η συμφιλίωση των αντιπάλων, η ταχύτατη ωρίμανση και θεμελίωση των δημοκρατικών θεσμών, η συνεχής εναλλαγή για δεκαετίες στην εξουσία των ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, η είσοδος της Ελλάδας στην ΕΟΚ νυν ΕΕ, τα Ίμια, η είσοδος στην Ευρωζώνη, οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 2004, η οικονομική κρίση και τα παρά πολλά σκάνδαλα που "λέρωσαν" και λερώνουν τους θεσμούς έως και σήμερα ο πόλεμος, η πανδημία, οι γεωπολιτικές αλλαγές και η καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

 Όμως, αν κάτι δεν έχει αλλάξει μέσα σε αυτές τις δεκαετίες, είναι η επιθυμία για την διαρκή διαφύλαξη του κράτους δικαίου και των δικαιωμάτων των πολιτών μέσα από τους αγώνες τους: Μαθητικές και φοιτητικές κινητοποιήσεις 1990-1991, 1998, 2007, 2014, Δεκεμβριανά 2008, Διαδηλώσεις κατά των μνημονίων 2010-2012, Απεργίες CISCO, E-FOOD και δεκάδες άλλες απεργίες σε χώρους δουλειάς.

 Αυτός είναι ο λόγος, που παρά τις ενστάσεις μου και τις διαφωνίες ως προς τα θέματα της δημοκρατίας έτσι όπως λειτουργεί, γουστάρω τον κοινοβουλευτισμό και είμαι υπέρ της δημοκρατίας. Διότι οι πολίτες, εάν το θέλουν, μπορούν να κρατήσουν τους "αρμούς της εξουσίας" σε λογοδοσία και σε έλεγχο, παρά τα όσα προσπαθούν να κάνουν οι σύμμαχοί τους (ΜΜΕ, εκκλησία). 

 Και με αυτό το μικρό εορταστικό editorial, κλείνω με μια δήλωση του Τάκη Θεοδωρόπουλου στη Καθημερινή, προς σύνδεση με τα λεγόμενα στην αρχή του editorial: "Η τουρκική κατοχή της Κύπρου ήταν το τίμημα που κατέβαλε η Ελλάδα για να ανακτήσει τη χαμένη της δημοκρατία. Βαρύ το τίμημα. Δίνει και το μέτρο της αξίας της δημοκρατίας μας. Αυτή δεν χαρίστηκε στον ελληνισμό. Την πλήρωσε."

Και έτσι φτάσαμε στο σήμερα.